Toen sprak Almitra, zeggende: Wij wilden je nu iets vragen over de dood.
En hij zeide:
Je zou iets willen weten over het doodsgeheim. Maar hoe zul je het vinden, tenzij je het zoekt in ’t hart des levens?
De uil, wiens aan de nacht gebonden ogen blind zijn voor de dag, kan de verborgenheid van het licht niet ontsluieren.
Indien je de geest van de dood aanschouwen wilt, open dan wijd je hart voor het lichaam des levens. Want leven en dood zijn één, zoals de rivier en de zee één zijn.
Dit gedicht van Kahlil Gibran heeft erg veel indruk op mij gemaakt. Het gaat over de dood.
Ik wil er verder niet veel aan toelichten, alleen dat ik één zin wat extra aandacht wil geven:
“De uil, wiens aan de nacht gebonden ogen blind zijn voor de dag, kan de verborgenheid van het licht niet ontsluieren”.
Lees deze tekst eens heel goed. Elke seconde is er weer een om aan te pakken, om dankbaar te zijn en om te leven.
Kijk om je heen, zoals een uil dat ook in de nacht doet om te kunnen leven. Bewust en gefocust.
nietgeknl 